| <
Сіжу ля коміна у цішы
І думаю аб тым,
Як кветкі ля ракі цвілі
У час летні, малады.
Ці як пад лісця ціхі шопат
У паветры чысценькім, бы шкло,
Плыло нячутна павуцінне
І сонца срэбны свет ліло.
Сіжу ля коміна у цішы
І думка не дае спакою –
Што у свеце будзе, калі раптам
Зіма не зменіцца вясною?
Нялегка гэта мне уявіць,
Бо кожнаю парою
Па-рознаму спявае лес
Лістотаю зяленай.
Сіжу ля коміна у цішы
І бачу ля сябе
Людзей, што у свеце будуць жыць
Ужо пасля мяне.
Але і у роздума гадзіны
Я мару аб адным – каб зноу
Пачуць ля ганка смех ціхенькі --
Сябры вяртаюцца дамоу.
Isilwen.> <>
|
