| <
Я спявала пра лісце, што з небам гамоніць,
І золатам лес шапацеў.
Пра вецер спявала, і вецер у галінах
Аб нечым таемным трымцеў.
І спеў мой спяшался вышэй за аблокі,
Сонцу і Месяцу ўслед,
Туды, дзе над хвалямі шэрага Мора
Лаўрэліна я бачыла свет.
Там у ззянні зіхоткім, нібы ў пазалоце,
Эльфійскі стаіць Цірыен,
У Эльдамары, што будзе бясконца
Квітнець пад зорным святлом.
Там лісце ніколі не падае з дрэваў,
Там вечна красуе вясна,
А тут у бязлітаснай бездані Мора
Эльфійская тоне сляза.
О, Ларыен! Ідзе зіма –
Ужо лісце лес згубіў,
Яно пападала ў паток,
А той далей паплыў.
О, Ларыен! У смяротным крае
Столькі мінула гадоў,
Што святло эланору ў маей кароне
Ніколі не вернецца зноў.
Што будзе, калі карабель я паклічу?
Ці прыйдзе ен да мяне?
Ці знойдуць выгнаннікі шлях на Радзіму
Не толькі ў чароўным сне?
Isilwen.> <>
|
