| <
Ах, чаму так рана долу падае
Лісце з дрэвау залатым дажджом?
На шчацэ сляза расой блішчыць—
Мы не вернемся у свой адвечны дом.
І над морам – шэрым і бязмежным
Не убачым больш у жыцці сваім
Той празрысты свет, што колісь ліуся,
Зіхацеу над Дрэвам Залатым.
Там пад Варды звонкі спеу узняліся
Кветкі зорак у блакіт нябес,
Але зараз гэта усе мінула,
І са усходу вецер хмары зноу прынес.
На гары – бялейшай, найвысокай
Варда рукі светлыя да зор узняла
І адразу над шляхамі, што у Аман вялі
Непраходнаю сцяною цемра пралягла.
А над хвалямі туманы падняліся
І схавалі Калакір’я ззянне.
Я б назад на крыллях паляцела,
Але марна гэта намаганне –
Забаронены усе шляхі на Захад
І згубілі мы навечна Валімар.
Але, мабыць, менавіта ты убачыш,
Знойдзеш шлях да краю нашых мар.
Isilwen> <>
|
